Dlaczego Azjaci jedzą pałeczkami?

Każdy naród to wyjątkowe połączenie wielowiekowych tradycji. Jeśli Europejczycy są przyzwyczajeni do używania widelców, łyżek i noży, to Azjaci od dzieciństwa zręcznie posługują się pałeczkami. Każda tradycja ma swoje korzenie, szukajmy powodu, dla którego Azjaci używają tak oryginalnych sztućców.

Dlaczego oni?

Początkowo wszyscy jedli rękami, jednak stopniowo, wraz ze świadomością zasad higieny i wygody, zwyczaj ten zanikł. Uważa się, że początkowo pałeczki służyły jako pomocnicy w gotowaniu: są bardzo wygodne do usuwania dużych kawałków z wrzącej wody lub rozgrzanego oleju, oceniając gotowość jedzenia.

Mieszkańcy Chin nazywają pałeczki „kuaizi” i po raz pierwszy pojawiły się w domach szlacheckich. Zwykli ludzie zaczęli ich używać około V wieku naszej ery.

Stopniowo pałeczki na stałe weszły do ​​codziennego użytku, uzyskując nowoczesny kształt: kuaizi są z jednej strony kwadratowe, aby stabilnie leżały na powierzchni stołu. W kierunku przeciwnego końca stopniowo zwężają się i zaokrąglają. Najczęściej spotykane są patyczki drewniane, które zgodnie z tradycją należy przed użyciem pocierać o siebie. Zwyczaj ten wywodzi się z przeszłości, kiedy biedni mieli słabo przetworzone kuaizi i istniało ryzyko, że nabiorą drzazgi. Ta metoda szlifowania usuwa szorstkość.

Chińczycy uczą dzieci posługiwania się pałeczkami już od około pierwszego roku życia.Aktywnie rozwijają motorykę małą, co później pozytywnie wpływa na rozwój intelektualny i fizyczny.

Duże firmy zajmujące się produkcją high-tech wprowadziły test na zatrudnianie stanowisk obejmujących małe części - pracownicy muszą umieć zręcznie posługiwać się pałeczkami!

Z czego oni są zrobieni?

Warto zaznaczyć, że pałeczki dzielimy na te potrzebne do gotowania – są długie, około 40 centymetrów i wykonane z bambusa oraz kuaizi do posiłków, są krótsze – tylko 25 centymetrów. Azjaci, zwłaszcza Japończycy, nie lubią używać metalu, słusznie wierząc, że szkodzi to zębom. Najczęściej używane do sztućców azjatyckich:

• drzewo;
• mosiądz;
• Plastikowy;
• brązowy;
• srebro;
• bambus;
• stal nierdzewna (ale to tylko w Korei);
• kość.

Drewno zawsze będzie na pierwszym miejscu, jako materiał niedrogi i łatwy w obróbce. Niektóre z najpiękniejszych sztućców wykonane są z drogiej kości słoniowej, stanowiąc praktycznie dzieło sztuki, godne dekoracji bogatego domu.

Gdzie jest nóż?

Uważa się, że nie doszłoby do tego bez wielkiego filozofa Konfucjusza. Głosił pokój i wierzył, że nóż ma swoje miejsce na wojnie, a nie w domu. To za jego namową wszystkie ostre metalowe przedmioty zaczęto kojarzyć z agresją i przemocą.

Ciekawostka zapisała się w annałach historii: szlachta jadała wyłącznie srebrnymi pałeczkami, ponieważ srebro czernieje w kontakcie z truciznami. To prawda, niestety, nie ze wszystkimi!

W biednym kraju każdy posiłek uznawano za święto. Długie okresy głodu czyniły jedzenie świętym, dlatego nóż, jako symbol wojny, nie powinien znajdować się na stole.Nieco później to samo uprzedzenie rozprzestrzeniło się na widelec, to urządzenie ma również ostre krawędzie, które w razie potrzeby mogą bardzo zaszkodzić osobie.

W rezultacie zarówno nóż, jak i widelec na długo zniknęły z azjatyckich zastaw stołowych. Chociaż obecnie panuje tendencja do europeizacji i wielu współczesnych Azjatów używa widelców i łyżek, podczas gdy około jedna trzecia spokojnie je rękami.

Popularność azjatyckich przyborów kuchennych jest w pełni uzasadniona z żywieniowego punktu widzenia. Często objadamy się widelcem i łyżką, bo sygnał do mózgu o sytości dociera z około 15 minutowym opóźnieniem! Dlatego zdrowsze jest jedzenie powoli i w sposób przemyślany, jak sugeruje kultura azjatycka.