Kto wynalazł widelec lub historia jego wynalazku

W Muzeum Narodowym w Neapolu znajduje się widelec, który ma ponad 2,5 tysiąca lat. Ale to narzędzie zbytnio różni się od zwykłych sztućców, dlatego sugeruję zapoznanie się z historią pojawienia się jego nowoczesnej wersji.

Gość z Chin

Może to zabrzmi trochę dziwnie, ale widelce przyszły do ​​nas stąd. Niepodobne do współczesnych, wykonane z kości, ale mimo to nagrodzone zaszczytem towarzyszenia zmarłym w zaświatach. To właśnie w pochówkach starożytnej chińskiej kultury Qijia (2400-1900 p.n.e.) archeolodzy znaleźli jedne z najstarszych i najbardziej rozpoznawalnych sztućców. Podobnych znalezisk dokonano także w pochówkach późniejszych epok i dynastii.

Pochodzenie nazwy tych sztućców niezmiennie kojarzone jest z łacińskim słowem „fulka”, co w tłumaczeniu oznacza „widły ogrodowe”. Na terytorium Rosji współczesną nazwę poprzedziły warianty „Rohatina” lub „Wiltsy”. Wynika to z podobieństwa sztućców do przyborów o tej samej nazwie.

Nieco później chiński widelec rozpoczął swój „zwycięski marsz” na zachód. Początkowo z wahaniem pojawiała się w starożytnym Egipcie, gdzie pełniła rolę sztućców. Następnie sprowadzono go do Cesarstwa Rzymskiego, gdzie widelec nie mógł być noszony na stole obiadowym, lecz służył do przygotowywania i podawania potraw.A bliżej początku X wieku naszej ery widelec rozprzestrzenił się na cały Bliski Wschód, gdzie ludzie szlacheckiej krwi ponownie używali tych sztućców podczas jedzenia.

Historia wtyczki europejskiej

W XI wieku widelec osiadł we Włoszech. Potem miała dwa zęby i być może dlatego nie od razu zasługiwała na szacunek. Zagraniczni kupcy nie byli zbyt chętni do rozpowszechniania w swoich krajach dziwnych sztućców: europejska arystokracja kojarzyła je z nieczystymi i wolała obchodzić się z naczyniami w staromodny sposób - łyżką, nożem i rękami.

Ciekawostka: nie chcąc używać widelca, arystokraci spokojnie zadowalali się dwoma nożami. Jeden z nich pokroił danie w plasterki, a drugi podniósł do ust.

Ale wygodny widelec i tak podbił serca Europejczyków. To prawda, że ​​​​stało się to w XIV-XV wieku i nie wszędzie. Dopiero w XVII wieku stał się obowiązkowym atrybutem posiłków szlachty. W tym samym czasie dotarła do Europy Północnej (z wyjątkiem Anglii, gdzie doceniono ją dopiero na początku XVIII wieku) i Rosji.

Uważa się, że widelec przywiózł do Rosji Marina Mnishek, który bardzo zaskoczył bojarów na uczcie weselnej w 1606 roku.

Pojawienie się nowoczesnej wersji

Patrząc wstecz na krótką historię rozpowszechnienia się tych sztućców, widać, że zyskiwały one na popularności dość powoli. Powodem tego jest Kościół katolicki, który nie przyjął widelca z radością, nazywając go niepotrzebnym luksusem. A niektórzy Słowianie przenieśli zakaz jego używania w dni pogrzebowe i świąteczne nawet do naszych czasów.

Ale pomimo nieprzychylnego nastawienia Kościoła, widelec nadal podbijał serca ludzi.Już w XVIII wieku nabrał nam znajomego wyglądu: czterech zębów i wklęsłego kształtu, który pozwala nie tylko nakłuwać, ale także nabierać pokarm. To wydarzyło się w Niemczech.

To prawda, że ​​​​nie wpłynęło to szczególnie na popularność sztućców, których masową produkcję rozpoczęto dopiero w 1860 roku w Anglii. Do tego czasu, choć widelec pojawiał się na stołach szlacheckich, nadal uchodził za przejaw zniewieściałości i był dość ostro wyśmiewany w satyrach, dlatego niewiele osób decydowało się na jego użycie.

I dopiero po uruchomieniu masowej produkcji wszystko się zmieniło. Widelec przestał być przedmiotem luksusowym, wreszcie zyskał uznanie, na jakie zasługuje i stał się obowiązkowym sztućcem we wszystkich bogatych domach. Cóż, po 1920 roku, kiedy rozpoczęła się produkcja sztućców ze stali nierdzewnej, widelec obiadowy w końcu dotarł do wszystkich warstw społeczeństwa, stając się niezbędnym narzędziem w każdym domu.

Jeśli chodzi o jego specjalne odmiany, nadal podążają ścieżką swojej siostry obiadowej, ponieważ wiedza o ich przeznaczeniu i umiejętności ich wykorzystania pozostaje przywilejem bogatych ludzi, członków wyższych warstw społeczeństwa.

Jedynym wyjątkiem od tej reguły jest łyżka-widelec, ukochane przez turystów i producentów fast foodów sztućce, choć pierwotnie przeznaczone do jedzenia lodów. Nawiasem mówiąc, ten typ widelca nie jest wynalazkiem nowoczesnym, ponieważ patent na niego został wydany już w 1874 roku.

Oto historia sztućców, o których śmiało można powiedzieć, że zostały wynalezione przez Chiny, ale wynalezione przez Europę.