Deflektor wentylacyjny

Deflektor to specjalna dysza montowana w górnej części rury wydechowej i służąca do ochrony kanału i usprawnienie procesu wentylacji. Efektywna praca systemu wentylacji zależy w dużej mierze od warunków atmosferycznych. Zimą, gdy różnica temperatur pomiędzy pomieszczeniem a zewnętrzem jest duża, w kanale wentylacji naturalnej panują doskonałe warunki do wystąpienia przeciągu.

Ciepłe „domowe” powietrze kieruje się ku górze, w stronę ulicy. Latem sytuacja zmienia się radykalnie, ponieważ warunki temperaturowe na zewnątrz i wewnątrz domu są prawie wyrównane. Pociąga to za sobą znaczną redukcję spadku ciśnienia i ciągu.

Wentylacja naturalna zauważalnie się pogarsza. Ponadto wiatr ma również szczególne działanie, poprawiając lub utrudniając wymianę powietrza. Już samo zainstalowanie deflektora pozwala ograniczyć wpływ warunków atmosferycznych, poprawiając funkcjonowanie całego systemu wentylacyjnego. Ponadto to urządzenie techniczne zapobiega przedostawaniu się gruzu, owadów i ptaków do kopalni. Materiałem do produkcji może być metal lub plastik.

Konstrukcja i zasada działania

Aby zrozumieć, jak działa deflektor, musisz mieć pojęcie o jego budowie. Dysza standardowa składa się z następujących części:

• dyfuzor w kształcie ściętego stożka;
• parasol chroniący kanał przed wszelkiego rodzaju gruzem;
• obudowa w formie cylindra połączona z dyfuzorem za pomocą wsporników.

Stożek ścięty wraz z dolną częścią umieszcza się na rurze kanału wentylacyjnego wychodzącego na dach. To w tym węźle ciśnienie spada z powodu przyspieszenia przepływów powietrza.

Odniesienie! Tutaj daje się odczuć efekt Bernoulliego, gdy rosnące natężenie przepływu, spowodowane zwężeniem kanału, prowadzi do spadku ciśnienia. Powietrze z pomieszczenia zaczyna wpadać do rozrzedzonej przestrzeni.

Parasol ochronny mocowany jest do dyfuzora za pomocą stojaków. Dzięki wspornikom obudowa jest nieruchoma, pełniąc funkcję rozdzielacza przepływu i kierując masy powietrza do nawiewnika. Sprawność systemu przy prawidłowo dobranym i zamontowanym deflektorze może wzrosnąć o około 15–20%.

Klasyfikacja deflektorów wentylacyjnych

Urządzenia można klasyfikować na kilku podstawach:

• według modelu - TsAGI, Grigorowicz, Astato, obrotowa turbina wentylacyjna, deflektor w kształcie litery H i wiatrowskaz typu „Net” lub „Hood”;
• zgodnie z kształtem głowicy – płaska, półokrągła, z otwieraną pokrywą, szczytowa, kulista;
• zgodnie z zasadą działania – statyczne i obrotowe;
• w miejscu instalacji – produkty do komina, piwnicy, klimatyzatora i dachu.

Przyjrzyjmy się bliżej najpopularniejszym opcjom, które sprawdziły się w praktyce.

Model TsAGI nazwany na cześć miejsca rozwoju - Centralny Instytut Aerohydrodynamiki. Jest to klasyczna wersja dyszy stożkowej z osłoną ochronną umieszczoną wewnątrz cylindrycznej osłony.To ostatnie zapewnia brak ciągu wstecznego nawet w dużych kanałach powietrznych.

Deflektor Grigorowicza składa się ze stożkowego dyfuzora i kaptura zwrotnego, połączonych w jedną konstrukcję. Co więcej, zwężenie obu elementów jest skierowane ku sobie. W ten sposób uzyskuje się podwójny efekt, zwiększający wydajność urządzenia.

Dysze francuskiej firmy Astato wyposażony w wentylator elektryczny poprawiający przyczepność. Stopień podciśnienia wymagany do pełnego funkcjonowania całego układu okazuje się większy niż w analogach działających wyłącznie za pomocą wiatru.

Turbina obrotowa ma kulistą nakładkę, która jest metalowym bębnem z wieloma ostrzami. Materiał wykonania jest na tyle cienki i lekki, że turbina może obracać się nawet przy prędkości wiatru 0,5 m/s. Wydajność operacyjna jest 2–4 razy wyższa niż w modelach statycznych, ale konstrukcja ma znaczną wadę - w całkowitym spokoju jest całkowicie bezproduktywna.

Wyrób techniczny w formie litery H w rzeczywistości jest to klasyczna opcja, której wydajność jest co najmniej dwukrotnie większa ze względu na nietypowy kształt dyszy. Dwa deflektory po połączeniu przypominają literę H, zamontowaną na jednej rurze. To właśnie jest przymocowane do szybu wentylacyjnego.

Wiatrowskaz „Hood” Jest reprezentowany przez obrotową czapkę, która rejestruje kierunek wiatru i kilka daszków wiszących nad sobą. Pełnią rolę dyfuzora i jednocześnie chronią przed opadami atmosferycznymi. Wiatr przechodzący przez zadaszenia zyskuje przyspieszenie. W ten sposób nad rurą tworzy się rzadka przestrzeń, do której zmierza powietrze z pomieszczenia.

Jak zrobić deflektor wentylacyjny własnymi rękami

Zanim zaczniesz robić deflektor, powinieneś się dokładnie przygotować. Aby to zrobić, musisz uzupełnić rysunki, wybrać materiały i przygotować narzędzia. Wymiary przyszłego produktu można pobrać z tabeli (łatwo ją znaleźć w Internecie) lub kierować się wzorami. Szerokość półwyrobu dyfuzora ustalana jest na podstawie średnicy wewnętrznej. Znając zewnętrzną średnicę rury wentylacyjnej, należy ją pomnożyć przez dwa. Wysokość określa się, mnożąc średnicę przez 1,7.

Najpierw musisz wykonać wzory z tektury, następnie złożyć z niego model przyszłego deflektora i sprawdzić poprawność wykonania. Następnie za pomocą markera na blasze stalowej (o grubości do 1 mm) rysuje się wszystkie półfabrykaty.

Po cięciu następuje etap montażu. Przedmiotom obrabianym nadaje się wymagany kształt, mocowanie odbywa się za pomocą nitów lub spawania półautomatycznego. Zewnętrzny cylinder można przymocować do wewnętrznego stożka, jeśli weźmiesz kilka metalowych pasków, będą one działać jak wsporniki. Za pomocą tych samych listew daszek ochronny można połączyć z cylindrem lub zamocować nitami na stożku wewnętrznym.

Z reguły rura wentylacyjna znajduje się około metra nad kalenicą, dlatego bardziej wskazane jest zamontowanie całego urządzenia na ziemi, wchodząc na dach z gotową opcją.

Ważny! Deflektor montowany jest na wysokości, dlatego należy zachować środki ostrożności i skorzystać z ubezpieczenia. Lepiej będzie, jeśli praca będzie wykonywana z asystentem.

Wskazówki dotyczące wykonywania różnych typów deflektorów

Aby urządzenie mające na celu poprawę wydajności instalacji wentylacyjnej odpowiednio poradziło sobie z powierzonymi mu zadaniami, warto posłuchać rad doświadczonych fachowców. Wybór modeli obrotowych do instalacji na obszarach o śnieżnych i mroźnych zimach nie jest najlepszą opcją. Istnieje duże prawdopodobieństwo oblodzenia i pokrycia urządzenia śniegiem, co zaprzepaści całą jego funkcjonalność.

Na zdjęciu widać deflektor turbo.

Przygotowując rysunek konkretnego modelu części, należy wziąć margines 1 cm od każdej krawędzi. Umożliwi to wykonanie wysokiej jakości i niezawodnego połączenia.

Jeśli masz wystarczający poziom umiejętności, możesz także spróbować samodzielnie wykonać turbinę obrotową. Będziesz jednak musiał dokładnie przygotować rysunki i wyciąć wiele płatków o tym samym kształcie, co razem zapewni obrót całej instalacji.