Chiński układ klawiatury

Chiński uważany jest za jeden z najtrudniejszych języków świata. Wynika to z dużej różnorodności znaków i dialektów, które różnią się w każdej prowincji. Język chiński ma około 40 tysięcy znaków. Utrudnia to zaprojektowanie klawiatury uniwersalnej. Istnieją jednak sposoby, dzięki którym pisanie po chińsku będzie łatwiejsze.

Co jest wyjątkowego w chińskiej klawiaturze?

Zobaczmy, jak wygląda chińska klawiatura. Chińskie znaki opierają się na grafemach (minihieroglifach), których jest tylko 250. Na tym opiera się klawiatura. Aby zwiększyć pojemność dźwięku (fonetycznego), klawisze chińskiego urządzenia wejściowego zawierają nie 2-3 funkcje, ale 8-9. Dlatego każdy przycisk reprezentuje 8 grafemów, co zwiększa możliwości wejściowe urządzenia.

WAŻNY! Największą trudnością w pisaniu jest to, że niektóre hieroglify mogą składać się z 3-4 grafemów.

Dlatego nieuchronnie pojawiają się symbole, które będą wpisywane za pomocą tej samej kombinacji przycisków, ale jednocześnie mają zupełnie inne znaczenie. Aby tego uniknąć, wymyślono ciąg 2 liczb, z których jedna służy do wskazania numeru skrajnej linii, druga do przedstawienia grupy znaków.

Grupy postaci

W sumie są 4 grupy.

• Podstawowy. Używa tylko 5 cech i 25 symboli, które są najczęściej używane.
• Druga grupa składa się z hieroglifów, przy ich przedstawianiu występuje przerwa między grafemami. Na przykład znak 苗 składa się z dwóch elementów: 艹 i 田
• Trzecia grupa składa się z symboli zawierających połączone grafemy.
• Hieroglify, których grafemy nakładają się lub przecinają.

Najtrudniej wejść do dwóch ostatnich grup, gdyż jest ich niezwykle wiele kombinacji. Dlatego wybranie spośród wszystkich opcji spowalnia prędkość wprowadzania danych.

Każdy z najpowszechniejszych grafemów ma swój własny klucz, dlatego proces zapisywania podstawowych symboli polega na jednoczesnym łączeniu tych grafemów.

ODNIESIENIE! System 25 grafemów został pierwotnie stworzony dla maszyny do pisania w 1946 roku. Jednak to urządzenie nigdy nie stało się powszechne.

Stało się tak ze względu na wysoką cenę, która nie pozwalała na wprowadzenie takiej maszyny do masowej produkcji. Urządzenie kosztowało ponad 12 tysięcy dolarów.

Chiński układ klawiatury na komputerze

W przeciwieństwie do klawiatury typu europejskiego, wersja chińska nie posiada klawiszy funkcyjnych (F1 – F12). Przyciski te służą do przełączania rejestrów. Dokonano tego, aby zwiększyć pojemność symboli na urządzeniach o ograniczonych rozmiarach.

Jak pisać po chińsku

Istnieją dwa sposoby pisania po chińsku: graficzny i fonetyczny.

Metoda graficzna

Metoda polega na wprowadzaniu tekstu za pomocą grafemów. W takim przypadku konieczne jest przełączenie rejestrów 7–8 razy dla danego symbolu. Proces ten jest bardzo pracochłonny i wymaga dużej koncentracji i uwagi.W trakcie działania urządzenia producenci zauważyli także, że znajdują się tam 24 często używane hieroglify. Dlatego klawiatura ma osobną funkcję wprowadzania typowych znaków.

Metoda wprowadzania strukturalnego zapewnia najwyższą prędkość wprowadzania. Jednak proces nauki wprowadzania informacji w ten szczególny sposób jest dość trudny ze względu na dużą liczbę kombinacji i rejestrów.

Metoda fonetyczna

Wprowadzanie fonetyczne jest znacznie łatwiejsze niż wprowadzanie graficzne i wymaga znajomości transkrypcji. Podczas pisania tekstu nie pojawia się hieroglif, ale jego transkrypcja. Dlatego, aby wygenerować nowy tekst, użytkownik musi wpisać nie sam znak, ale jego wymowę.

Aby ułatwić proces druku, stworzono specjalny system – Pinyin. System ten, podobnie jak słynny T9, również automatycznie wybiera żądane słowo lub zdanie, ale w oparciu o transkrypcję. Wprowadzając wymagane słowo, automatyczny program sam wybierze listę odpowiednich hieroglifów. A użytkownik będzie musiał jedynie wybrać odpowiedni.

Jest to wprowadzanie fonetyczne stosowane w systemie Windows podczas wprowadzania tekstu ze zwykłej klawiatury. Ułatwia to pracę w języku chińskim. Pozwala także uniknąć zakupu dodatkowej klawiatury do pisania w tym języku.

ODNIESIENIE! Istnieją również klawiatury z tysiącem przycisków. Służą do ręcznego wpisywania niezbędnych hieroglifów.

Urządzenia te nie są jednak powszechnie stosowane, gdyż ich produkcja jest bardzo kosztowna, a ich funkcjonalność jest ograniczona.