Rodzaje joysticków

Joystick jako kontroler gier, choć nadal aktualny, już dawno stracił swoją dawną popularność. I nie mówimy tu o gamepadach konsolowych, które często są z nimi mylone. Dźwignie sterujące są poszukiwane tylko w kontekście wszelkiego rodzaju symulatorów. Większość współczesnych gier po prostu nie jest zaprojektowana dla tak konkretnego kontrolera.

Ale chociaż joysticki nie mogą pochwalić się popularnością, mają więcej niż wystarczającą oryginalność! Przez dziesięciolecia klawiatury i gamepady zmieniały jedynie swój wygląd. Jednocześnie dźwignie sterujące przeszły prawdziwą ścieżkę ewolucyjną, tworząc wiele ciekawych form o różnych celach.

Jakie są rodzaje joysticków?

Joysticki dzieli się zwykle na dwie duże kategorie, typy - modele analogowe i dyskretne. Separacja opiera się na zdolności urządzenia do analizy położenia klamki. Ale tej cechy nie należy mylić z liczbą możliwych płaszczyzn sterowania. Analiza położenia klamki to zdolność sprzętu do odczytania siły docisku i kąta nachylenia, a nie współrzędnej ruchu.

Analog

Czujniki modeli analogowych są bardziej złożone i czułe niż czujniki dyskretne. Przesyłają do programu wartość od zera do ustawionego maksimum w zależności od nachylenia dźwigni. Im większy kąt nachylenia, tym większa wartość wysyłana do systemu.Oznacza to, że im dalej użytkownik przesunie drążek, tym szybciej, powiedzmy, samolot w grze nabierze prędkości lub wysokości. Prawie wszystkie nowoczesne joysticki należą do tej kategorii.

Oddzielny

Typ dyskretny to z kolei prostsza i mniej popularna technologia. Czujnik tego modelu nie jest w stanie przyjmować złożonych wartości liczbowych. Może przesyłać do programu tylko jeden lub zero, czyli sygnał „włączony” lub „wyłączony”. Nie ma znaczenia, jak bardzo uchwyt jest odchylony, ponieważ sterownik wyśle ​​tylko jedną wartość. Ten typ sterowania jest używany tylko na starych konsolach, automatach do gier lub telefonach z przyciskami.

Analog

Klasa joysticka analogowego ma również kilka podklas. Składają się z:

• Joysticki z przetwornikiem analogowo-cyfrowym (potencjometr).
• Kontrolery oparte na enkoderach.
• Dźwignie z tensometrami.
• Joysticki wykorzystujące matrycę optyczną.
• Uchwyty z czujnikami magnetycznymi.

Podklasy te są podzielone według technologii, na których się opierają. Każdy z nich ma swoje zalety i wady, a także specyficzny zakres zastosowania.

Potencjometr

Ten typ sterowników analogowych opiera się na zasadzie regulowanego dzielnika napięcia i przetwarzania prądu na kod binarny. W tym przypadku dźwignia pełni rolę ruchomego rezystora zmieniającego napięcie wewnętrzne. ADC przetwarza energię elektryczną na sygnał cyfrowy.

Jego zaletą jest to, że taki sterownik jest mało wymagający pod względem mechanicznym. Jednak jakość żywności ma wysokie wymagania, co jest jej wadą i kruchością.

Koder

Enkodery to czujniki optyczne w postaci koła zębatego, które w określony sposób blokują światło docierające z diody LED do fotodiody. Stosowane są także w zwykłych myszach komputerowych.

Takie urządzenia analogowe są dokładne i niezawodne, ale mają mniej dyskretnych kroków. Oznacza to, że rozpoznają mniejszy zakres wpływów. Na przykład kąt płaszczyzny w grze zmienia się nie co pięć stopni, ale co pięć. Często joysticki oparte na enkoderach mają margines tylko stu kroków od krawędzi do krawędzi uchwytu.

Tensometry

Technologia ta jest powszechnie stosowana w laptopach z touchpadami. Występuje także w niektórych samolotach. W środowisku urządzeń do gier ta podstawa praktycznie nie jest wykorzystywana.

Taki sprzęt słabo nadaje się do kontrolerów gier, ponieważ większość z nich albo trzyma się w dłoniach, albo jest niezbyt pewnie przymocowana do stołu. Joystick oparty na tensometrach byłby wygodny tylko wtedy, gdyby był mocno przykręcony do powierzchni.

Matryca optyczna

Czujniki optyczne to bardziej ogólna kategoria obejmująca enkodery. Wszystkie mają te same zalety i wady: wysoką dokładność i niezawodność kosztem niezbyt dobrej czułości. Jednak do celów związanych z grami jest to więcej niż wystarczające.

Czujniki magnetyczne

Oparty na zasadach magnetooporu i wykorzystaniu efektu Halla. Jego istota polega na tym, że przewodnik z prądem stałym porusza się wzdłuż pola magnetycznego, tworząc poprzeczną różnicę potencjałów. Efekt ten umożliwia pomiar natężenia pola magnetycznego poprzez odczyt sygnału.

Nie mają praktycznie żadnych oczywistych wad, ale mogą pochwalić się wyjątkową niezawodnością i trwałością.