Kto wynalazł baterię

Nie sposób dziś wyobrazić sobie życia bez prądu, a w tym przypadku mówimy nie tylko o prądzie płynącym „z sieci”, ale także o bateriach, które potrafią magazynować w sobie energię przez długi czas. Należą do nich zwykła bateria „palcowa”, którą znajdziemy w zegarze ściennym, pilocie do telewizora czy bezprzewodowej myszy do laptopa. Kto jednak jest autorem-wynalazcą tego niezwykle przydatnego urządzenia i co mają z tym wspólnego eksperymenty na żabach?

Włoskie doświadczenia

Na początek cofnijmy się do końca XVII wieku, kiedy włoski naukowiec Luigi Galvani przeprowadził swoje liczne eksperymenty poświęcone badaniu reakcji żywej tkanki na prąd elektryczny. Galvani był z zawodu lekarzem i specyfika tych reakcji była bardzo interesująca dla jego kierunku studiów.

Jako obiekty eksperymentalne naukowiec wykorzystał zwykłe żaby, do których – jakkolwiek okrutnie to zabrzmi (w XVII wieku nie było wielu organizacji zajmujących się ochroną zwierząt) – podłączył parę elektrod. Jednocześnie naukowiec popełnił niewielki błąd w interpretacji odkrytego w ten sposób procesu i chociaż znacznie później jego odkrycie zostało „doprowadzone do skutku” przez innych naukowców, sława wynalazcy została mu przypisana. Już sama nazwa „ogniwo galwaniczne” nawiązuje do nazwiska słynnego Włocha.

Odniesienie. Na podstawie wyników pracy Galvaniego utalentowany włoski fizjolog, chemik i fizyk Alessandro Volta udowodnił, że aby prąd mógł przepływać pomiędzy dwiema elektrodami, konieczne jest umieszczenie ich w odpowiednim środowisku. Jako takie medium fizyk nie wziął już łapy nieszczęsnej żaby, ale roztwór soli fizjologicznej. W ten sposób powstało pierwsze na świecie autonomiczne źródło zasilania. Jednak bardzo, bardzo niejasno przypominał zwykłą baterię „palcową”.

Zasada działania

Aby lepiej zrozumieć temat, powinieneś mieć ogólną wiedzę na temat ogólnego działania takich akumulatorów. Zatem typowy akumulator składa się z dwóch elektrod (katody i anody) oraz elektrolitu pomiędzy nimi. Elektrody pod wpływem elektrolitu ulegają reakcjom redukcji kwasu, co prowadzi do przepływu pomiędzy nimi prądu elektrycznego.

Pierwsza bateria

Środowisko naukowe od dawna działa według jednej zasady: tak naprawdę każde kolejne badanie przeprowadza się na podstawie poprzedniego, a każdy nowy wynalazek na podstawie poprzedniego. Za tym aksjomatem podążał francuski fizyk Gaston Plante, który w XIX wieku na podstawie danych badawczych Volty przeprowadził nowy udany eksperyment, tworząc baterię, która ładuje z zewnętrznych źródeł zasilania.

Podstawą nowego wynalazku były dwie płyty ołowiane, specjalny pojemnik i kwas siarkowy. Dziś każdy miłośnik motoryzacji może zobaczyć „rezultaty” tak udanej działalności wynalazczej pod maską swojego samochodu: większość akumulatorów w nowoczesnych samochodach działa w przybliżeniu na tej samej zasadzie, co wynalazek sprzed ponad stu lat.

Bateria dla każdego!

Wcześniej przyglądaliśmy się akumulatorom, w których elektrolit był płynny, ale wiele osób, które pomimo zakazów dorosłych rozbierało akumulatory w dzieciństwie, pamięta, że ​​nie ma w nich płynu. Tak naprawdę pierwszą baterię z suchymi ogniwami wynalazło kilku naukowców, ale pierwszym z nich był niejaki Georges Leclanché.

Naukowiec ten przeprowadził ważne badania w 1868 roku, które kontynuował w swoim czasie Niemiec Karl Gassner. Na podstawie danych uzyskanych z tych dwóch badań inny niemiecki naukowiec, Paul Schmidt, zaprojektował pierwszą suchą baterię.

Odniesienie. Ponadto Paul Schmidt jest znany na całym świecie jako wynalazca latarki.

Dalsza historia rozwoju przemysłu „baterii” odsuwa się od indywidualnych bystrych umysłów i przenosi w sferę przemysłu. Pierwszy akumulator, który trafił do masowej produkcji, trafił do sprzedaży w 1992 roku w USA. Mało znana wówczas firma Eveready Battery Company dostarcza dziś akumulatory pod marką Energizer do większości krajów świata.

Pierwsze „pigułki”

Baterie o okrągłym, spłaszczonym kształcie, popularnie zwane bateriami „tabletowymi”, zostały wynalezione już w latach 40. XX wieku. Początkowo były używane wyłącznie przez wojsko amerykańskie i zostały zaprojektowane specjalnie tak, aby wytrzymywały zmiany temperatury i uszkodzenia mechaniczne.

Ta „tabletka” zawierała cynk i rtęć, co zwiększało dostępną dla niej moc i jej wydajność. Nawiasem mówiąc, te baterie zostały wynalezione przez Samuela Rubena, jednego z przyszłych założycieli Duracell.